ගිය ඉරිදා උදේ පත්තර කඩේට ගොස් පයින්ම ගෙදර එදදී සාක්කුවේ තිබු මොබයිලය සද්ද වුයෙන් මම ඊට ඇහුම්කන් දුන්නෙමි.
“ඔවිනි කියනවා අද උදේ රෝස් පාන් කමුලු. ලොකු දෝනිත් කැමතියි. එනකොට රෝස් පාන් ටිකක් අරන් එන්න” . ඒ අපේ පවුල් සංස්ථාවේ සබාපතිතුමියගේ ආදරබර අණ කිරීමය .
මම බ්ලූබෙල් බේකරියෙන් ලොකු රෝස්පාන් එකක් හා පොඩි රෝස්පාන් එකක්ද අරගෙන ගෙදර එද්දී සාලයේ සිටි ඔවිනි “ ඔය රෝස්පාන් දෙක අපි හතර දෙනාටම ඇති වෙයිද තාත්තේ” කියා ඇසුවාය .
එවරනම් මටත් පොඩි සැකයක් ඇති වුනත් “නෑ අපි බෙදාගෙන කමුකෝ “කීවෙමි
උදේ කෑම මේසයට යනවිට එහි සිටියේ මාද ඇතුළුව තුන් දෙනෙක් පමණකි .
“ කෝ ඔවිනි? .
“ඔය මොනවා හරි කරනවා ඇති කොච්චර කතා කලත් එන් නෑ”
මමද හඬ නගා ඔවිනි ඇමතුවත්”මං එන්නම් ඕගොල්ලෝ කන්න පටන් ගන්ඩෝ’ කියා ඇය දුර සිටම හඬ ගෑවා පමණකි .
ඉතාම රසට හදා තිබූ පරිප්පු තෙම්පරාදු හොද්දත් සමග කරුස් කුරුස් ගා සද්ද කරමින් ක්‍රිස්පිමය ගුණෙන් පමණක් යුක්ත වූ රෝස්පාන් කාගෙන යද්දී අපට ඔවිනිව සහමුලින්ම අමතක විය .
අන්තිමේදී වට්ටියේ කෙළවරක කුඩා රෝස් පාන් පාළුවක් විතරක්ම ඉතිරිව තිබියදී මගේ මෙන්ම අනිත් දෙදෙනාගේත් මුහුණුවලින් දිස්වූයේ සංතෘප්ත නොවූ රෝස්පාන් ලෝලිත්වයක්මය. ඒ නිසා මම මෙසේ කිව්වෙමි .
‘ඔය රෝස්පාන් ටිකත් කමු. මම කාල ඉවර වෙලා ටුක් ගාලා දුවලා ගිහින් බේකරියෙන් රෝස්පාන් එකක් ගේන්නම් ඔවිනිට”.
පරිප්පු තෙම්පරාදුවේ මිරිස් සැර නිසා සූස් සුස් ගාමින් වතුර ඩිංගක්ත් බොන්න වෙලා නොගෙන මම හනික බේකරියට දිව ගියේ කට වටේ තැවරී තිබු පාන් කුඩු පිහදා ගන්නා ලෙස බිරිඳගෙන් කෙරුණු දැඩි අවවාදයද නොතකම්නි.
මා පාරේ සෑහෙන දුරක් ගියාටත් පසු ගේට්ටුවෙන් එලියට බෙල්ල දික්කළ ළමයින්ගේ අම්මා මෙසේ හඬ ගෑවාය
' පොඩි රෝස්පාන් එකක් ගෙනාවම ඇති ඔවිනි විතරයි කන්න ඉන්නේ ඒ ඒ "
ඒ මොහොතේ ස්කීම් එකේ සිටි සියලු දෙනා අපේ ගෙදර උදේට කන්නේ රෝස්පාන් බවත් ගෙදර කට්ටියට කඩේ යන්නේ මා බවත් තහවුරු කර ගත්තෝය.
මම හැල්මේ බේකරිය දෙසට ඇවිද ගියේ උදේ අට නමය වෙද්දීම වාගේ බේකරියේ පළමු බැච් එකෙන් බාන රෝස්පාන් , පාන් බනිස් සියල්ල අවසන් වෙන බව දන සිටි නිසාය. මෙහෙම ඇවිදගෙන යද්දී පොඩි කාලේ කඩේ යද්දී මෙන් පීප් පීප් කියමින් අබිනයෙන් සුක්කානමක් කරකවමින් බේකරිය දෙසට දිව යන්නට පවා සිතුනත් මේ තලත්තෑනි වයසේ ඔය නොගැලපෙන දේවල් නොකර සිටිනා එක හොඳ බව මම මටම අවවාද කර ගත්තෙමි.
හති හළමින් මා බේකරිය වෙත ලඟා වන විට එහි සිටියේ එකකම එක කස්ටමර් කෙනෙක් පමණි. ඔහුත් තාත්තා පෙණුමැති මැදිවියේ නිරෝගී පුද්ගලයෙකි . ඔහු තෘප්තිමත් මුහුණින් පාන් බනිස් පිරවූ මල්ලක් අතේ එල්ලාගෙන කැෂියර්ට මුදල් පියවමින් සිටියේය.
මගේ වාසනාව! රෝස්පාන් දමන වීදුරු කුඩුවේ එකම එක රෝස්පාන් ගෙඩියක් ඉතිරිව ඇත. චූන් පාන් මල්ලිලාද නොගැවසෙන මේ කලාපයේ රෝස් පාන් ගෙඩියක් ගන්නවානම් තිබෙන එකෝමෙක බේකරිය මේකය. එහිද එකෝමෙක රෝස් පාන් ගෙඩියක්ඉතිරිව තිබීම වාසනාවන්ත අහඹු සිද්දියකි . නොඑසේනම් අද අපේ දියණියගේ මුහුණ කරවූ රෝස් පාන් ගෙඩියක් මෙන් ඇකිලී යනු ඇත. මුළු ගෙදරම වසා දැමු බේකරියක් මෙන් මළානික වනු ඇත.
ඒ එකම රෝස්පාන් ගෙඩිය දෙසම ගිජු නෙත් දල්වා නොඉවසිල්ලෙන් සිටියේ මා ඉදිරියේ ඉතිරි සල්ලි ගනිමින් ආපසු යන්නට හැරී සිටිනා මහත්මා ඉදිරියේ මාද ජෙන්ටල් විදිහට සිටිය යුතු නිසාය.
සතියේ මහත් අභාග්‍ය සම්පන්න සිද්දිය වුනේ මෙන්න මේ අවස්ථාවේය.
ආපසු යන්ට හැරුණු අර මහතා අනපේක්ෂිත අයුරින් ඉතිරි සල්ලි අතරින් රුපියල් විස්සේ කොලයක් බේරාගෙන ‘ අන්න අර රෝස්පාන් ගෙඩියත් මට දෙන්නැයි කීවේය.
අයියෝ ඒ මිනිසා අපේ ඉරිදා දවස කාලා දැම්මේය.
මහත්සේ ඩිසැපොයින්ට් වූ මුහුණින් ගෙදර ආ මම අපේ ගෙදර අහුමුළු සියල්ල පිරී යන හඬින් මෙසේ කිව්වෙමි.
"මේ රටේ ඉඳලා වැඩක් නෑ ළමයිනේ උඹලාවත් ඉගෙනගෙන මේකෙන් එලියට පලයල්ලා. හැමතැනම මහා කුහක මිනිස්සු ඉන්නේ "
( මෙය සරල උපහාසාත්මක රචනයක් බවත් විශේෂයෙන්ම අවසන් වැකිය විනෝදය සඳහා ලියූවක් බවත් කරුණාවෙන් සලකන්න )
( මෙය සරල උපහාසාත්මක රචනයක් බවත් විශේෂයෙන්ම අවසන් වැකිය විනෝදය සඳහා ලියූවක් බවත් කරුණාවෙන් සලකන්න )
